Beðið eftir nýliðun (Godot)

Alltaf er verið að bíða eftir nýliðun í þorskstofninn. Nýlega bárust þær góðu fréttir úr Grímsey að þar væri allur fiskur úttroðinn af þorskseiðum. Þá væru fjörur fullar af seiðum og sögðust sjómenn aldrei hafa séð annað eins. Frá Siglufirði bárust fréttir um að ýsan væri úttroðin af seiðum.
Ekki er að furða að fiskurinn fái sér í svanginn, enda búinn að vera lengi í svelti. Þegar svo maturinn kemur skiptir ekki máli þó hann sé í formi eigin afkvæma.
Oft má sjá stóran urriða í lækjum á heiðum uppi, svo stóran að ómögulegt er að verða svona stór í litlum læk með því að éta flugur og smádýr eingöngu. Enda brúkar hann aðra aðferð. Hann hrygnir í lækjunum og þar klekjast seiði hans út. Þau safna svo fóðri allt sumarið og þegar þau eru orðin orðin stór þá éta pabbi og mamma þau. Ekki galin aðferð.
Þorskurinn étur eigin afkvæmi hikstalaust ef hann nær í þau auðveldar en annan mat. Þetta er aðferð náttúrunnar til að halda stofninum innan skynsamlegra marka í harðæri.
Og duglegur er hann: Segjum að milljón fiskar éti hver um sig 30 seiði á dag. Þá éta þeir að fjölda til góða meðalnýliðun á viku. En auðvitað hefðu ekki öll lifað, m.a. vegna þess - að þau eru étin.
Svo felast allar aðgerðir í að reyna að stækka hrygningarstofninn, og bíða með að veiða fiskinn sem étur upp útsæðið. Skynsamlegt?
Nei, eina rétta er að veiða af fullum krafti til að koma í veg fyrir hungurdauða og sjálfát og skapa gjaldeyri með því að selja fisk. Það er búið að segja þetta oft áður en hvenær skyldu stjórnendur og stjórnmálamenn fara að skilja?

Drapst lundinn örugglega úr hungri?

Þegar horaður fugl sést drepast deyr hann úr hungri en þegar horaður fiskur sést ekki drepast þá deyr hann vegna ofveiði og bátar eru brenndir til að stöðva ósómann.
Fyrir nokkrum dögum var skýrt frá því í Fréttablaðinu að mikil afföll hefðu orðið á lundapysjum (ungum) í hreiðrum í sumar. Pysjur sem enn væri lifandi væru horaðar og illa á sig komnar svo líklega ættu þær ekki framtíðina fyrir sér. Fram kom að um 80% afföll hefðu verið á pysjum í hreiðrum í sumar.
Þetta er nokkuð merkileg ályktun hjá náttúrufræðingum í Eyjum og virðast þeir lítið hafa lært af kollegum sínum, fiskifræðingum Hafró. Þó virtist að fyrr í sumar hefðu þeir tekið nokkuð mark á þeim því þegar fullorðinn fugl átti í mesta basli við að ná sér í matinn og fóðra unga sína gripu þeir til þess ráðs að leggja til friðun "hrygningarstofnsins". Veiðimenn í Eyjum voru ekki sammála og veiddu sér til matar en fóru að sögn varlegar í sakirnar en áður.
Menn eru sammála um að pysjurnar hafi dáið úr hor, - ekki verið veiddar. Hér er fuglinn greinilega að minnka stofninn og aðlaga hann að nýjum aðstæðum, fæðuskorti.
Er ekki einkennilegt að þegar sömu horeinkenni sjást hjá fiski, þá er hann friðaður til að koma í veg fyrir ofveiði. - Mæld afföll eru sögð vera vegna ofveiði! - Þarf ekki einhver að fara að læra eitthvað hjá einhverjum?